Театар на стапици
Објавено на: 25.10.2016
Заливот ме проголтна,
а и ѓаволот ме измами.
Умешав раце јас,
таму каде што и светлината слабо свети.
Верував како слепа божица,
па болката во мене крена револуција.
Безобразно се испомеша црнилото
и топлината во срцата човечки згасна.
Иронично ве гледам сите
вие лицемерни насмевки бедни,
небаре душа ми зацрнувате,
туку онака човечки се ситам на вашите песни.
Огномети се наѕираат на небото,
да можеше така да заигра спокојот.
Разумот се губи лесно,
заробени и зависни од дивината,
бегате од сопствените грешки,
играте театар на стапици.
Горејќи туѓи животи
вашата бездна ќе ве влече удолу.
Кошмарот ќе падне пред очи
и животот ќе помине пред да се сетиш.
Ти робуваш со дрски немири
животот ти робува тебе стравови.
Ушите веќе слушаат друга мелодија,
а уште поризично е што „измамените“ ја откриваат музиката.
На очите зракот го снемува и пред да зајде,
а до грлото допатува и трепетот страшен.
Полека се будам од горчливите вистини,
од искажаните зборови на театарската стапица.
Молчливо понекогаш се менува светот.
На едно пристанише се китат светулки,
таму бродови поминуваат со гласни сирени,
луѓето понекогаш се качуваат на новиот брод,
стариот го оставаат да се удави во дното на лагите,
му измикуваат радосно или пак само смртоносно му велат збогум…
Надица Туриманџова II4
